Zajęcia / Przedszkole Czuby Lublin / Centrum Malucha Gadu Gadu Czyste Przedszkole

Wszystkie zajęcia i zabawy dostosowane są do możliwości, potrzeb i zainteresowań Dzieci oraz sprzyjają ich wszechstronnemu, harmonijnemu rozwojowi.

1. „Zdrowy Przedszkolak” - zabawy i zajęcia sprzyjające zdrowiu Dzieci ukierunkowane w szczególności na:

• właściwe odżywianie się,
• naukę i przestrzeganie zasad higieny,
• spacery i zabawy na świeżym powietrzu,
• ćwiczenia ogólnorozwojowe.

2. Zajęcia i zabawy literacko-językowe.

3. Matematyka sensoryczna – siłownie umysłowe.

4. J. angielski i j. rosyjski w codziennym użyciu.

5. „Gimnastyka buzi i języka” – profilaktyka logopedyczna zaburzeń mowy.

6. Zabawy i zajęcia grafomotoryczne i paluszkowe przygotowujące do nauki pisania.

7. Gry i zabawy ruchowe z wykorzystaniem:

• kinezjologii edukacyjnej,
• metody twórczej ekspresji ruchowej,
• ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne,
• opowieści ruchowej.

8. Zajęcia i zabawy przyrodniczo-ekologiczne.

9. Zajęcia i zabawy muzyczne.

10. Zajęcia i zabawy plastyczne.

11. Zajęcia i zabawy techniczne.

13. Bajkoterapia.

14. Hortiterapia.

15. Naukę j.polskiego Dzieci dwujęzyczne według programu autorskiego.

WAŻNE: Zasady kindersztuby – dobrego wychowania przeplatają się we wszystkich powyższych formach zajęć i zabaw / Przedszkole Czuby - Centrum Malucha Gadu Gadu

ZOBACZ NASZ FACEBOOK

ZAPRASZAMY NA NASZĄ STRONĘ WWW

Ekspertyzy, warsztaty i atrakcje / Przedszkole Czuby Lublin / Centrum Malucha Gadu Gadu Czyste Przedszkole

EKSPERTYZY / Przedszkole Czuby Lublin:
Przy Centrum Malucha „ GADU GADU” powstanie zespół specjalistów (praktyków) z dziedziny logopedii, psychologii i lingwistyki stosowanej działający pod kierunkiem Profesora Zbigniewa Tarkowskiego, autora min. monografii Dzieci z zaburzeniami zachowania, emocji i mowy ( 2016) oraz czynnego terapeuty. Będą oni angażowali się w momencie zaistnienia problemów, których nie udało się rozwiązać dotychczasowymi metodami.

WARSZTATY / Przedszkole Czuby Lublin:
Prof. Zbigniew Tarkowski przeprowadza warsztaty dla dorosłych z zakresu umiejętności wychowawczych, treningów czystości, prowadzenia rozmowy, reagowania na przejawy nieposłuszeństwa i inne interesujące tematy. Przywiązujemy dużą wagę do roli Ojca w wychowaniu Dzieci.

ATRAKCJE / Przedszkole Czuby Lublin:
– zajęcia sportowe,
– spotkania z ciekawymi ludźmi oraz przedstawicielami różnych zawodów,
– świętowanie urodzin Dzieci,
– udział w spektaklach teatralnych, filmowych i muzycznych,
– wycieczki do muzeów,
– wyjazdy na wieś. / Przedszkole Czuby - Centrum Malucha Gadu Gadu

ZOBACZ NASZ FACEBOOK

ZAPRASZAMY NA NASZĄ STRONĘ WWW

Ważne działy / Przedszkole Czuby Lublin / Centrum Malucha Gadu Gadu Czyste Przedszkole

W trosce o harmonijny rozwój Gadusiów 😉 opieramy swoją pracę o kilka działów:

1. Ćwiczenia praktycznego życia / Przedszkole Czuby Lublin

Zajęcia podejmowane w przedszkolu odpowiadają naturalnej aktywności Dziecka. Celem tego rodzaju działań jest nauka konkretnych czynności potrzebnych w codziennym życiu. Częste ich powtarzanie prowadzi do poprawnej koordynacji i zharmonizowania ruchów Dziecka, doskonali motorykę i orientację w przestrzeni, a przede wszystkim uczy samodzielności. Wiele ćwiczeń, które wykonują Dzieci w ramach ćwiczeń praktycznego życia dotyczą higieny i czynności samoobsługowych.

2. Kształcenie zmysłów / Przedszkole Czuby Lublin

Przywiązujemy dużą wagę do rozwijania zmysłu wzroku, słuchu, dotyku, smaku i węchu , które są tak istotne w poznawaniu siebie i otoczenia. W pracy z dziećmi stosujemy Metodę Dobrego Startu, która sprzyja optymalnemu rozwojowi funkcji percepcyjno-motorycznych i ich koordynacji. Dzięki temu rozwój psychoruchowy jest harmonijny, a dziecko osiąga pełną dojrzałość szkolną.

3. Przyswajanie kultury życia / Przedszkole Czuby Lublin

Obejmuje wiedzę z zakresu kindersztuby / savoir – vivre / - umiejętność zachowania się w różnych sytuacjach społecznych. Jak napisała Nadine de Rothschild: „Dziecko może być prześliczne albo wyjątkowo mądre, jeśli jednak jest źle wychowane – pomimo wszystkich zalet zapamięta się je jako okropne”. Pozwalamy dziecku ujawniać swoje emocje, a jednocześnie uczymy panować nad nimi. Dbamy o wysoką samoocenę i pewność siebie dziecka.Mamy program dla dzieci nieśmiałych, lękliwych, czy biernych. Uczymy radzenia sobie ze stresem dziecięcym. W ramach tego działu zajmujemy się także odkrywaniem bogactwa życia w świecie natury i kultury. Uświadamiamy dziecku potrzebę harmonijnego współżycia człowieka z przyrodą oraz troski o świat roślin i zwierząt. Dostarczamy wiedzy z zakresu geografii, biologii, historii, astronomii. Poznajemy wartości kultury regionalnej, wzmacniamy poczucie przynależności, tożsamości narodowej i patriotyzmu.

4. Wychowanie zdrowotne / Przedszkole Czuby Lublin

Wdrażamy zdrowy styl życia wykorzystując wrodzoną aktywność Dziecka i jego potrzebę ruchu. Dbamy o prawidłową sylwetkę Dziecka wykonując  ćwiczenia z elementami  gimnastyki korekcyjnej zapobiegającej powstawaniu i pogłębianiu się wad postawy. Troszczymy się o sprawność fizyczną Dzieci i rozwój takich cech jak: zwinność, szybkość, siła, orientacja w przestrzeni, poczucie równowagi. Zajęcia będą odbywać się w Sali lub na powietrzu w postaci zabaw ruchowych, spacerów i wycieczek.

5. Edukacja językowa / Przedszkole Czuby Lublin

Dotyczy nauki pisania i czytania. Ma na celu rozwój i doskonalenie motoryki, lateralizacji, orientacji przestrzennej, koordynacji ruchów ręki, oka, analizy i syntezy wzrokowo – słuchowej. Sprzyja rozwijaniu zmysłów i pamięci niezbędnej do nauki czytania. Wzbogaca słownictwo, koryguje wady wymowy i rozwija umiejętność konstruowania swobodnych wypowiedzi Dziecka.

6. Edukacja matematyczna / Przedszkole Czuby Lublin

Poprzez praktyczne doświadczanie, porównywanie wielkości, objętości, wymiarów Dzieci poznają podstawowe reguły matematyczne. Rozwijamy myślenie Dziecka nawiązując do koncepcji rozwoju znakomitego psychologa J. Piageta. Jest ono podstawą uczenia się matematyki. / Przedszkole Czuby - Centrum Malucha Gadu Gadu

Plan Dnia Gadusiów / Przedszkole Czuby Lublin / Centrum Malucha Gadu Gadu Czyste Przedszkole

Twoje Dziecko płacze i boi się przedszkola? Nie popełniaj tych błędów!

Artykuł z portalu mamotoja.pl
Autorka: Małgorzata Wódz
Źródło: https://mamotoja.pl

"W pierwszych dniach przedszkola mogą pojawić się łzy, ale to zwykle przejściowe smutki. Trwają krócej lub dłużej, ale z czasem wszyscy przyznają, że przedszkole to najlepsze rozwiązanie.

Dzieci nie lubią być niczym zaskakiwane, dlatego rozpoczęcie przedszkolnej kariery powinny poprzedzić solidne przygotowania i ustalenie odpowiedniej strategii na pierwsze tygodnie. Dni adaptacyjne w przedszkolu, które już zapewne macie za sobą, to bardzo ważny krok w oswajaniu z nowym miejscem, ale jeśli poprzestaniecie tylko na nich, szybko może okazać się, że to jednak za mało. Bo pójście do przedszkola to duże wyzwanie nawet dla otwartego i towarzyskiego dziecka.

Dziecku, które chodziło wcześniej do żłobka lub brało udział w zajęciach klubu malucha, łatwiej będzie zostać w przedszkolu. Choć nawet ono może czuć się onieśmielone nowym miejscem i kolegami. Jemu też może udzielić się nastrój innych dzieci (skoro one płaczą przy rozstaniu, popłaczę i ja). Najtrudniej jednak mają dzieci, które do tej pory pozostawały w domu pod opieką mamy, babci lub niani. Dla nich pójście do przedszkola to naprawdę wielka zmiana i tu mogą pojawić się kłopoty z adaptacją przedszkolną.

Nigdy nie strasz dziecka przedszkolem!
Zanim pierwszy raz odprowadzisz dziecko do przedszkola, sporo z nim na ten temat rozmawiaj. Podkreślaj pozytywne strony przedszkola, wtedy zacznie mu się dobrze kojarzyć. Opowiadaj o tańcach w kółeczku, rysowaniu, lepieniu z plasteliny, wyjściach na plac zabaw. Wspominaj, jak sama chodziłaś do przedszkola, pokaż zdjęcia z tego czasu (...)"

Czytaj więcej - kliknij by przejść do źródła

[metaslider id="2123"]

Prof. Zbigniew Tarkowski: Trzy języki to dla Dzieci nie problem. Zazwyczaj

Z prof. Zbigniewem Tarkowskim, kierownikiem Zakładu Patologii i Rehabilitacji Mowy UM, rozmawia Aleksandra Dunajska.

Mama z Polski, tata z Ukrainy, mieszkają w Anglii. W jakim języku będzie mówiło urodzone tam dziecko?

Trudno wyrokować. Dzieci z przeprowadzonych przez nas badań (31 rodzin dwujęzycznych, dzieci od 3 do 7 lat, matki głównie Polki, ojcowie mówili m.in. po arabsku, angielsku, hiszpańsku) najlepiej mówiły po polsku albo w języku kraju zamieszkania.

Obiegowa teoria mówi, że takie dzieci zawsze z dużą łatwością uczą się nawet kilku języków jednocześnie. To prawda?

Rzeczywiście dziecko, zwłaszcza między drugim a czwartym rokiem życia, zwykle opanowuje język obcy bez problemu - nauczy się chińskiego wśród rówieśników w piaskownicy.

Znam przypadek trzylatka, który posługiwał się językiem ojca, matki oraz angielskim, którym rodzice komunikowali się między sobą.

Jest jednak warunek – dziecko musi być zdolne. Jeśli nie - jeden język rozwija się słabiej, może być też opóźnione w obu językach. W naszych badaniach było 8 proc. takich sytuacji.

Z jakimi trudnościami zwykle borykają się dzieci?

Opóźniony rozwój mowy. Znany jest np. przypadek dziewczynki, której matka była Polką, ojciec Francuzem, mieszkali w Paryżu. Przeprowadzili się jednak do Pragi, dziecko poszło do przedszkola z językiem angielskim a na podwórku miało kontakt z czeskim.

Na co dzień obcowało więc z czterema językami. Dziewczynka mając ponad trzy lata posługiwała się zaledwie dźwiękami onomatopeicznymi, komunikowała się za pomocą gestów. Zjawiskiem częstym jest też mylenie języków i towarzyszący temu dysgramatyzm.

Jak rodzice mogą pomóc?

W przypadku trudności z opanowaniem dwóch języków należy wybrać jeden jako docelowy i pozwolić dziecku nauczyć się poprawnie nim posługiwać. Dopiero potem przyjdzie czas na kolejny. Nie jest to oczywiście łatwe, bo np. wybór języka matki ogranicza dziadkom ze strony ojca możliwość komunikacji z wnukiem.

Źródło - Polska Times

Szczegółowe cele kształcenia i wychowania

Zgodnie z Podstawą programową wychowania przedszkolnego, nadrzędnym zadaniem placówek i oddziałów przedszkolnych oraz innych form wychowania przedszkolnego jest stymulowanie rozwoju i edukacja dziecka. Jest to możliwe i dokonuje się w ramach różnorodnych oddziaływań, pochodzących zarówno z zewnątrz (od rodziców, rodzeństwa, rówieśników, nauczycieli), jak i działań podejmowanych przez jednostkę. Umiejętna stymulacja pedagogiczna to pomoc w jak najpełniejszej realizacji możliwości rozwojowych, które zmieniają się w ciągu życia: maleją na skutek zaniedbań środowiskowych bądź wzrastają, gdy wspomaganie szczególnie im sprzyja.

Stymulowanie rozwoju dziecka jest ściśle związane z celami kształcenia i wychowania. Cele odnoszą się do wychowanków i opisują zmianę, jaką chcemy w nich uzyskać. Z uwagi na to, że punkt wyjścia tej zmiany w wypadku poszczególnych dzieci jest różny (jako że każde dziecko jest inne), zwykle cele odnosimy do zmian końcowych.

Podstawa programowa
wyznacza następujące cele wychowania przedszkolnego:

1. wspomaganie dzieci w rozwijaniu uzdolnień oraz kształtowaniu czynności intelektualnych potrzebnych im w codziennych sytuacjach i w dalszej edukacji;
2. budowanie systemu wartości, w tym wychowywanie dzieci tak, żeby lepiej orientowały się w tym, co jest dobre, a co jest złe;
3. kształtowanie u dzieci odporności emocjonalnej koniecznej do racjonalnego radzenia sobie w nowych i trudnych sytuacjach, w tym także do łagodnego znoszenia stresów i porażek;
4. rozwijanie umiejętności społecznych, które są niezbędne w poprawnych relacjach z dziećmi i dorosłymi;
5. stwarzanie warunków sprzyjających wspólnej i zgodnej zabawie oraz na dzieci o zróżnicowanych możliwościach fizycznych i intelektualnych;
6. troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych;
7. budowanie dziecięcej wiedzy o świecie społecznym, przyrodniczym i technicznym oraz rozwijanie umiejętności prezentowania swoich przemyśleń w sposób zrozumiały dla innych;
8. wprowadzenie dzieci w świat wartości estetycznych i rozwijanie umiejętni wypowiadania się poprzez muzykę, małe formy teatralne oraz sztuki plastyczne;
9. kształtowanie u dzieci przynależności społecznej (do rodziny, grupy równieśniczej i wspólnoty narodowej) oraz postawy patriotycznej;
10. zapewnienie dzieciom lepszych szans edukacyjnych poprzez wspieranie ciekawości, aktywności i samodzielności, a także kształtowanie tych wiadomości i umiejętności, które są ważne w edukacji szkolnej.

W literaturze przedmiotu wskazuje się na następujący układ (kolejność) celów:

> rozwój osobowości,
> kształtowanie postaw i świata wartości,
> kształtowanie światopoglądu,
> przygotowanie do samorozwoju,
> wyposażenie w sprawności i wiadomości

Cele kształcenia i wychowania zawarte w tym programie zostały uporządkowane według dziewięciu kategorii, odnoszących się do rozwijanych obszar zdolności dziecka, a mianowicie:

I. Cele z obszaru zdolności słowno-językowych (lingwistycznych):

> rozwijanie języka pod względem komunikacyjnym, gramatycznym i słownikowym oraz mowy wiązanej, a w szczególności: wiedzy o regułach języka i umiejętności ich stosowania, zdolności do rozróżniania sposobów mówienia zależnie od rodzaju rozmowy i sytuacji mówienia, zdolności poznawczych, których zależy budowanie znaczeń i odkrywanie znaczeń wypowiedzi rozmówcy, zdolności nawiązywania i podtrzymywania interakcji za pomocą środków językowych i niejęzykowych, zdolności posługiwania się rytualnymi znakami przy uczestniczeniu w obrzędach grupy, zdolności społecznych wyróżniających w uzgadnianiu relacji między mówiącymi,

> zachęcanie do działań twórczych werbalnych i niewerbalnych (układanie rymowanek i krótkich wierszy, tworzenie i opowiadanie historyjek, swobodne interpretowanie przysłów i powiedzeń).

II. Cele z obszaru zdolności wizualno-przestrzennych / Przedszkole Czuby:

> tworzenie warunków do rozwijania wyobraźni i myślenia przestrzennego poprzez rysowanie, malowanie, lepienie, konstruowanie,
> zachęcanie do projektowania i wykonywania prostych urządzeń i obiektów, budowania modeli wizualnych (map, schematów, planów różnych miejsc: części pokoju, całego pomieszczenia, domu, przedszkola, ogrodu, placu zabaw),
> pomaganie dzieciom w orientowaniu się w przestrzeni, w poznawaniu słownictwa koniecznego do zrozumienia i opisywania lokalizacji w przestrzeni przed, za, z lewej strony, z prawej strony, w środku).

III. Cele z obszaru zdolności muzycznych / Przedszkole Czuby:

> rozwijanie muzykalności dzieci,
> zachęcanie do spostrzegania i odróżniania zjawisk akustycznych w przyrodzie i otoczeniu (klakson samochodu, pianie koguta, szczekanie psa, szum wiatru itp.) oraz dźwięków instrumentów o określonej i nieokreślonej wysokości imienia,
> doskonalenie koncentracji uwagi i pamięci muzycznej,
> zachęcanie dzieci do swobodnych inwencji ruchowych inspirowanych piosenką lub akompaniamentem,
> uwrażliwianie dzieci na różne elementy muzyki (tempo i jego zmiany, czas brzmiewania dźwięków i trwanie pauzy, rytm, dynamika i metrum, wysokość i barwa dźwięków, artykulacja, struktura utworu), rozwijanie wyobraźni muzycznej,
> tworzenie sytuacji edukacyjnych zachęcających do układania i śpiewania piosenek, gry na instrumentach,
> zapoznawanie z muzyką, pieśniami i tańcami ludowymi różnych krajów.

IV. Cele z obszaru zdolności cielesno-kinestetycznych / Przedszkole Czuby:

> wspomaganie harmonijnego rozwoju dziecka,
> kształtowanie psychomotoryki,
> kształtowanie estetyki ruchu,
> tworzenie warunków do wyrażania emocji za pomocą ciała,
> zachęcanie do systematycznego uprawiania sportu i do rekreacji,
> kształtowanie nawyków prozdrowotnych,
> zapewnianie warunków do harmonijnego rozwoju fizycznego i psychicznego.

V. Cele z obszaru zdolności logiczno-matematycznych / Przedszkole Czuby:

> rozwijanie zdolności porównywania, porządkowania, przyporządkowywania w działaniu praktycznym,
> tworzenie warunków do kształtowania pojęć: zbioru, liczby, wielkości, ciężaru, czasu oraz dostrzegania związków przyczynowo-skutkowych,
> rozwijanie myślenia operacyjnego w zakresie ustalania stałości ilości nieciągłych, przy wyznaczaniu konsekwentnych serii, stałości masy, długości, objętości cieczy.

VI. Cele z obszaru zdolności interpersonalnych / Przedszkole Czuby:

> kształtowanie otwartości na drugiego człowieka, umiejętności dostrzegania różnic między ludźmi,
> kształtowanie umiejętności odczytywania emocji, intencji i pragnień innych osób, rozumienia innych i współodczuwania,
> zachęcanie do nawiązywania, kształtowania i utrzymywania zróżnicowanych kontaktów społecznych z osobami pełnosprawnymi i niepełnosprawnymi, z ludźmi innych narodowości i wyznań,
> zapoznawanie ze sposobami efektywnego komunikowania się i rozwiązywania sytuacji trudnych,
> kształtowanie umiejętności twórczej współpracy w grupie.

VII. Cele z obszaru zdolności intrapersonalnych / Przedszkole Czuby:

> zachęcanie do poznawania własnych uczuć i emocji oraz rozumienia na ich podstawie własnego zachowania, a także kierowania nim,
> rozpoznawanie i nazywanie uczuć pozytywnych i negatywnych (u siebie i innych osób),
> zachęcanie do poznawania samego siebie (mocnych i słabych stron),
> umacnianie wiary we własne możliwości, budowanie pozytywnego obrazu siebie i wysokiej samooceny, rozwijanie odporności emocjonalnej.

VIII. Cele z obszaru zdolności przyrodniczych / Przedszkole Czuby:

> zachęcanie do dostrzegania i rozwiązywania problemów przyrodniczych, dzielenia się spostrzeżeniami, do interpretowania zjawisk występujących poszczególnych porach roku,
> pomaganie w rozumieniu zjawisk i zależności zachodzących w przyrodzie łańcuch pokarmowy, zamarzanie wody, topnienie lodu, szron, szadź, tęcza),
> tworzenie warunków do samodzielnego poznawania rzeczywistości przyrodniczej poprzez obserwowanie, eksperymentowanie, odkrywanie,
> wdrażanie do wykonywania prostych czynności pielęgnacyjnych związanych uprawą roślin i hodowlą zwierząt,
> zaznajamianie z wybranymi ekosystemami oraz wybranymi gatunkami roślin i zwierząt będących pod ochroną,
> zaznajamianie z budową wybranych gatunków roślin i zwierząt żyjących środowiskach wodnych i lądowych,
> zachęcanie do dokarmiania zwierząt w okresie zimowym,
> kształtowanie umiejętności prowadzenia kalendarza pogody, posługiwania się symbolami,
> pomaganie w dostrzeganiu piękna przyrody, kształtowanie więzi emocjonalnej przyrodą,
> zachęcanie do kolekcjonowania materiałów przyrodniczych,
> wdrażanie do zachowywania szczególnej ostrożności w stosunku do zwierząt i roślin nieznanych,
> zachęcanie do otaczania się zielenią ze względów zdrowotnych i estetycznych, projektowania jej doboru,
> przewidywanie skutków zanieczyszczania gleby, wody i powietrza, zachęcanie do podejmowania różnorodnych działań na rzecz ochrony środowiska przyrodniczego,
> rozwijanie poczucia odpowiedzialności za najbliższe otoczenie i troski o nie.

IX. Cele z obszaru zdolności egzystencjalnych / Przedszkole Czuby:

> wzbudzanie zainteresowania życiem na Ziemi i poza nią,
> zapoznawanie z dziejami życia na Ziemi,
> zachęcanie do interpretowania świata,
> kształtowanie moralności religijnej (zwracanie uwagi na bycie dobrym dla innych ludzi, a także dla zwierząt),
> tworzenie okazji do uczestnictwa dzieci w inscenizacjach o charakterze religijnym,
> zachęcanie do dyskursu na tematy religijne,
> wzbogacanie wiedzy, umiejętności i nawyków religijnych,
> rozwijanie postawy opiekuńczej wobec wszystkiego, co wymaga pomocy człowieka,
> kształtowanie umiejętności rozpoznawania dobra i zła,
> uwrażliwianie na inność (niwelowanie uprzedzeń, stygmatyzacji i stereotypów),
> rozwijanie postawy przywiązania do tradycji rodzinnych i narodowych,
> kształtowanie świadomości walorów innych kultur i szacunku do własnych rdzennych wartości,
> przekazywanie wartości uniwersalnych (szacunek dla życia, pracowitość, sprawiedliwość, punktualność, prawdomówność, uczynność, przyjaźń, koleżeństwo, wzajemna pomoc, bezinteresowność, piękno),
> kształtowanie umiejętności wychodzenia poza siebie i tworzenia obrazu samego siebie, zdolności patrzenia na siebie oczami innych.

Fragment książki pt.: "Ku Dziecku - Program wychowania przedszkolnego" Barbara Bilewicz-Kuźnia, Teresa Parczewska

Jakie umiejętności są kluczowe dla rozwoju dziecka oraz skutecznego przygotowania go do funkcjonowania w dorosłym życiu? Wiek dzieciństwa cechuje szybkie tempo rozwoju dziecka oraz ciekawość świata. W pryzmacie tego, rozwijanie kluczowych umiejętności, takich jak: logiczne myślenie, rozwiązywanie problemów, efektywne komunikowanie się, współpraca w zespole, planowanie pracy oraz świadome kierowania procesem swojego rozwoju i uczenia się, umożliwia dziecku osiągnięcie sukcesu edukacyjnego.

Przed nauczycielami pojawia się więc nowe wyzwanie, jakim jest motywowanie oraz wspieranie swoich wychowanków, w tym jakże ważnym procesie efektywnego rozwoju i uczenia się, poprzez stwarzanie im możliwości samorealizacji oraz atmosfery radosnego przeżywania dzieciństwa. Należy przy tym pamiętać o dopasowaniu procesu edukacyjnego dziecka do strefy jego najbliższego rozwoju, czyli jego potrzeb i możliwości.

Dlaczego warto koncentrować się na rozwijaniu tych umiejętności?

Rozwijanie umiejętności efektywnego uczenia się, w tym procesu logicznego myślenia, pomaga dziecku w osiągnięciu głębszego zrozumienia wiedzy i umożliwia wnikliwsze poznawanie otaczającego go świata. Proces ten mobilizuje dziecko do planowania swojej pracy, kreatywnego myślenia i odzwierciedlania zdobytych umiejętności uczenia się w swoim codziennym życiu. Dzieci potrzebują rozwijać strategię myślenia, gdyż umożliwia im to głębsze zrozumienie tematu, pomaga myśleć elastyczniej, analizować problem i poszukiwać najlepszych dla niego rozwiązań. Te umiejętności są potrzebne zarówno w przedszkolu i szkole, jak i w codziennym życiu.

W jaki sposób możemy ułatwić opanowanie umiejętności kluczowych dla rozwoju dziecka?

Efektywny proces uczenia, w tym rozwijanie logicznego myślenia, wymaga od nauczyciela wykorzystania odpowiednich narzędzi. Zastosowanie ich pozwala na ukierunkowanie uwagi dziecka na określony temat, cel czy też element całości. Sprzyja również wyrabianiu u dziecka korzystnego nawyku systematycznego i twórczego myślenia. Im bardziej świadomie będzie ono używało narzędzi, tym lepsze efekty uczenia się osiągnie.

Dzieciństwo jest optymalnym momentem wprowadzenia dziecka w przestrzeń publiczną i społeczną, jak też uczenia skutecznych narzędzi radzenia sobie w rozwiązywaniu różnorodnych zadań. Według Wygotskiego, dzieci powinny jak najwcześniej nauczyć się korzystania z umysłowych narzędzi kulturowych, ponieważ to właśnie one umożliwią mu kierowanie procesem rozwoju i poznawania świata. Jeżeli dziecko nauczy się tej umiejętności, będzie mogło rozwijać wszechstronne zdolności i osiągać sukcesy edukacyjne.

Narzędzia wspierające proces efektywnego uczenia się i rozwijające umiejętność logicznego myślenia

Odpowiednią propozycję stanowią narzędzia myślowe TOC, jakimi są chmurka, gałąź logiczna i drzewko ambitnego celu. TOC (ang. Theory of Constraints – Teoria ograniczeń) to program, który pozwala na identyfikację i zarządzanie ograniczeniami występującymi w otaczającym nas świecie (ograniczenia rozumiane są jako czynniki spowalniające realizację wyznaczonych celów). Twórcą TOC jest dr Eliyahu M. Goldratt – fizyk, lider biznesowy, autor licznych publikacji oraz założyciel fundacji TOCfE (TOC dla edukacji, 1995), propagującej program na całym świecie. Honorowym Prezydentem TOCfE jest Kathy Suerken (USA).

Program TOC wspiera dzieci w procesie nabywania umiejętności jasnego komunikowania się z innymi, określania i wyrażania własnych potrzeb, dążenia do celu i przewidywania konsekwencji zdarzeń związanych z podjętymi decyzjami poprzez wykorzystanie narzędzi logicznego myślenia, jakimi są gałąź logiczna, chmurka i drzewko ambitnego celu. Jego zadaniem jest przygotowanie dzieci do podejmowania decyzji oraz przejmowania odpowiedzialności za nie, wytrwałego dążenia do realizacji zamierzonych celów, a także rozwijanie szacunku i empatii. Jest on na tyle uniwersalny, że możemy zastosować go zarówno w przedszkolu i szkole (w tym również w pracy z dziećmi, które jeszcze nie czytają i nie piszą), jak też w pracy z dziećmi, młodzieżą i dorosłymi oraz osobami niepełnosprawnymi. Początkowo TOC było wykorzystywane w biznesie, m.in. w dużych korporacjach, takich jak: General Motors, Philips, Procter&Gamble, Boeing czy też Ford Motor Company. Obecnie funkcjonuje również jako program edukacyjny w 21 państwach, na pięciu kontynentach i realizuje go już ok. 100 000 edukatorów i 8 mln dzieci.

Więcej o TOC podczas konferencji

O skutecznych metodach efektywnego uczenia się i rozwijaniu umiejętności logicznego myślenia opowiedzą specjaliści z różnych stron świata podczas XIII Międzynarodowej Konferencji edukacyjnej Myślę – Rozumiem – Wiem. Zastosowanie technik TOC w uczeniu się, która pod koniec października odbędzie się w Płocku. Szczegółowe informacje oraz ZAPISY na stronie www.konferencjatoc.pl. Dodatkowe informacje znajdziecie Państwo pod adresem: www.tocdlaedukacji.pl

Artykuł z portalu www.edunews.pl
Źródło: https://www.edunews.pl/edukacja-i-rodzice/przedszkole/1650-jak-rozwijac-umiejetnosc-logicznego-myslenia-u-dzieci

Fragment książki pt.: "Dzieci z zaburzeniami zachowania, emocji i mowy", autor prof. Zbigniew Tarkowski

Dziecko mutystyczne czy nieśmiałe?

Mutyzm jest zaburzeniem funkcjonowania społecznego rozpoczynającym się w zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym (F98), natomiast nieśmiałość nie stanowi odrębnej kategorii diagnostycznej. Rozróżnienie ich ma więc zasadnicze znaczenie. / Przedszkole Czuby Lublin

Opis przypadku

Sześcioletni Mariusz wychowywał się w rodzinie pełnej. Miał o dwa lata młodszego brata. Ojciec pracował jako kierowca TIR-a. Był raczej gościem w domu i miał bardzo ograniczony wpływ na wychowanie synów. Zajmowała się nimi matka - osoba pogodna, troskliwa i współpracująca z terapeutą. Jej zdaniem relacje między synami były poprawne, aczkolwiek występowały tendencje rywalizacyjne.

Ciąża i poród przebiegały normalnie. Mariusz był dzieckiem spokojnym, trochę zahamowanym i najchętniej bawiącym się samotnie. Rozwój mowy przebiegał prawidłowo. Chłopiec pierwsze słowa wypowiedział w 1. roku życia, a pierwsze kombinacje wyrazowe około 2. roku życia. Chętnie porozumiewał się słownie z matką i pomagał jej w różnych czynnościach, nawet tych związanych z opieką nad młodszym bratem. Po jego urodzeniu zaczął się moczyć w nocy, ale wystarczyła wzmożona kontrola, aby moczenie ustąpiło. Prawdziwe problemy zaczęły się, gdy Mariusza wysłano do przedszkola w wieku około 6 lat. Początkowo stawiał opór przed wyjściem z domu, bo - jak mówił - chciał zostać z bratem. Matka posyłała go do przedszkola „na siłę”, mając w rezultacie wyrzuty sumienia. Chciała jednak, aby Mariusz był wśród dzieci i czegoś się nauczył - miał przecież niedługo iść do szkoły. Kiedy rozstawali się w przedszkolu, dziecko nie protestowało i wydawało się akceptować pobyt w przedszkolu. W domu chłopiec nadal zachowywał się poprawnie i rozmawiał zarówno z matką, jak i bratem. Po trzech miesiącach matka została wezwana na rozmowę przez dyrektorkę placówki. Dowiedziała się, że Mariusz nie rozmawia z nikim w przedszkolu, nie wykonuje niektórych poleceń, ale jest ogólnie spokojny, bawi się sam, trzyma się z dala od dzieci i sprawia wrażenie upośledzonego. Ta diagnoza przestraszyła matkę, skorzystała więc z propozycji zbadania syna w poradni psychologiczno-pedagogicznej. W czasie wywiadu ustalono, że dziecko nie tylko nie mówi w przedszkolu, ale także nie odzywa się do mężczyzn poza przedszkolem. Przeprowadzono dodatkowe standardowe badanie, które wykluczyło upośledzenie umysłowe, ale nie wyjaśniło przyczyn mutyzmu wybiórczego. Niestety nie zaproponowano żadnej terapii. Matka sama szukała pomocy u logopedów i psychologów jednak jej nie uzyskała, aż w końcu dotarła do terapeuty, który podjął się leczenia.

Wyznaczył on następujące cele terapii:
> ustalenie hipotetycznych przyczyn mutyzmu wybiórczego;
> wyzwolenie u dziecka spontanicznego mówienia w przedszkolu;
> polepszenie relacji słownych między synem a ojcem, a następnie przeniesienie ich na innych mężczyzn.

Powyższe cele postanowiono osiągnąć w ciągu siedmiu miesięcy, ponieważ tyle czasu zostało dziecku do rozpoczęcia nauki szkolnej. Wyznaczono jedno spotkanie w tygodniu w gabinecie terapeuty, w przedszkolu i w domu.

Rozpoczynając terapię, założono, że u podłoża omawianego mutyzmu leżą lęk separacyjny, tendencje rywalizacyjne oraz niskie umiejętności przystosowawcze. Chłopiec obawia się utracić miłość i zainteresowanie matki na rzecz konkurenta - młodszego brata, z którym stale rywalizuje. Umieszczenie w przedszkolu traktuje jako rodzaj zesłania! odstawienia, przeciwko czemu protestuje poprzez uparte milczenie. Tym sposobem z jednej strony komunikuje matce, że jest nieszczęśliwy z powodu rozłąki, a z drugiej strony żąda, aby zabrała go z miejsca, do którego nie potrafi się przystosować, gdyż jego doświadczenia społeczne są ograniczone. Nie może odezwać się w przedszkolu, bo zostanie to odebrane jako przejaw jego adaptowania się do warunków placówki. / Przedszkole Czuby Lublin

W celu zweryfikowania tej hipotezy diagnostycznej nawiązano współpracę z dyrekcją i wychowawcami w przedszkolu, którzy zgodzili się, aby matka towarzyszyła dziecku w czasie zajęć. Miała ona wychodzić z Mariuszem z domu, a zostawiać brata pod opieką babci. Ta zmiana była ważna: matka chwilowo dystansowała się od młodszego dziecka na rzecz starszego. Kiedy była już na zajęciach w przedszkolu, Mariusz siadał obok niej i początkowo oboje milczeli. Wówczas terapeuta zalecił, aby matka powtarzała do ucha Mariusza pytania nauczycielki skierowane do dzieci i zachęcała go do odpowiedzi. Po wielu próbach chłopiec zaczął w końcu odpowiadać szeptem, ale kiedy matka chciała powtórzyć głośno jego odpowiedź, to dłonią zasłaniał jej usta. Uzyskano jednak dowód na to, że dziecko rozumie wypowiedzi i potrafi poprawnie reagować. Miało to duże znaczenie, ponieważ podważało podejrzenie niepełnosprawności umysłowej. Po fazie porozumiewania się szeptem, z dala od grupy dzieci, podjęto próbę przyłączenia do niej chłopca. Początkowo matka siadała za nim, a stopniowo oddalała się, utrzymując kontakt wzrokowy.

Kiedy nauczycielka kierowała pytanie do Mariusza, to mógł on:
> milczeć i wówczas mówiła matka do ucha dziecka, które mogło powtórzyć odpowiedź głosem o różnym natężeniu;
> wyszeptać odpowiedź do ucha matki, która ją głośno powtarzała;
> odpowiedzieć tak, aby był przez wszystkich słyszany.

Ta ostatnia reakcja była najbardziej pożądana, ale trudna do osiągnięcia. Jednocześnie terapeuta podejmował próby nawiązania kontaktu z mutystycznym dzieckiem w swoim gabinecie. Było to niełatwe, a zarazem zasadnicze wyzwanie, bo chłopiec - jak wspomniano - nie rozmawiał z mężczyznami. W tej sytuacji terapeuta zaczął od budowania kontaktu, zwracając się do dziecka następującymi słowami: „Wiem, że mówisz w domu, a nie mówisz w przedszkolu, rozmawiasz z mamą, a nie rozmawiasz z tatą. Myślę, że nie będziesz chciał także mówić przy mnie. Skoro nie chcesz mówić, to nie mów. Ja nie będę cię do tego zmuszał lub skłaniał. Nie chcesz mówić, to nie mów. Ale będziemy razem w moim gabinecie. Możesz robić to, co chcesz: malować, rysować, bawić się zabawkami lub możesz nic nie robić. Ja będę patrzył, jak się zachowujesz i myślał, dlaczego nie chcesz rozmawiać. Chyba są ważne powody twojego milczenia. Postaram się je odkryć. Będę ci wyjaśniał, dlaczego milczysz w przedszkolu i nie rozmawiasz z mężczyznami. Jeżeli będziesz zgadzał się z moimi przypuszczeniami, to skiniesz głową w dół, albo skiniesz głową w bok, co oznacza, że nie zgadasz się ze mną. Ja ci to jeszcze dokładniej wyjaśnię Formuła ta może wydać się zbyt skomplikowana i niezrozumiała dla dziecka, ale terapeuta wielokrotnie ją powtarzał i omawiał. Chodziło mu o to, aby bez wywierania zbędnej presji nawiązać z pacjentem komunikację bezsłowną jako fundament ewentualnej komunikacji słownej. Niestety ta próba początkowo się nie powiodła. W nawiązaniu kontaktu z dzieckiem pomógł przypadek. Otóż terapeuta miał uroczego kota - dachowca, którego chłopiec polubił do tego stopnia, że przychodził na wizyty ze względu na chęć pobawienia się z nim, a nie z uwagi na potrzebę leczenia, jakiej nie odczuwał. Pewnego razu terapeuta zostawił ich samych w gabinecie. Kiedy wracał, usłyszał, jak chłopiec mówi do kota, ale zamilkł, gdy zobaczył terapeutę. On zaś postanowił zarejestrować ich „rozmowę". Włączył więc magnetofon i wyszedł z pokoju. W ten sposób zostały utrwalone wypowiedzi dziecka skierowane do kota. Terapeuta zdecydował się wykorzystać zwierzę jako pośrednika w porozumiewaniem się z pacjentem. Trzymał kota na kolanach, zachęcał dziecko do głaskania go i mówił w jego imieniu. Sytuacja była wzorowana na bajce, w której zwierzęta mówią ludzkim głosem. Na tę prowokację chłopiec zareagował początkowo lekkim zaciekawieniem, ale nadal milczał i co najwyżej się uśmiechał. Terapeuta mówił do niego: „Oto ja, kot, widzę przed sobą chłopca, który podobnie jak ja nie mówi. Ale postanowiłem zacząć mówić, bo chciałbym z tobą porozmawiać. Widzę przed sobą chłopca, który zachowuje się dziwnie. Mówi dużo w domu, a nie odzywa się w przedszkolu. Zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje. Może nie lubisz przedszkola, a może nie chcesz wychodzić z domu, wiedząc, że twój młodszy brat pozostaje w nim wraz z mamą, z którą nie chcesz się rozstać?” Snując tego rodzaju „opowieści kota", terapeuta bacznie obserwował reakcje chłopca, szczególnie mimikę twarzy. Starał się z niej wyczytać, które wątki tematyczne budzą zainteresowanie dziecka, i te rozwijał. Był to jeden ze sposobów dotarcia do przyczyn milczenia. Chłopiec zaś głaskał kota, który stał się bardzo cierpliwym „koterapeutą". / Przedszkole Czuby Lublin

Tymczasem nastąpiła pewna poprawa w zachowaniu chłopca w przedszkolu. Zaczął on szeptać matce do ucha odpowiedzi na pytania nauczycielki. Nie chciał jednak, aby je głośno powtarzała. Zdeterminowana matka postanowiła jednak to czynić. Chłopiec zareagował zatykaniem sobie uszu. Po pewnym czasie zaprzestał tego i zaczął nawet poprawiać wypowiedzi matki. Na spontaniczne reakcje słowne jednak się nie zdobył.
W gabinecie terapeuta nadal budował początkowo bezsłowny kontakt z dzieckiem. W czasie zabaw zadawał mu pytania, a ono miało zareagować odpowiednim ruchem głowy. Kiedy ten sposób komunikacji się przyjął, spróbowano mówienia szeptem. Niestety ta próba się nie powiodła.
Terapeuta postanowił włączyć do terapii ojca, który wziął urlop i codziennie przez tydzień przychodził z synem do gabinetu. Miał on służyć jako pośrednik w komunikacji między chłopcem a terapeutą. Wykorzystano w tym celu gry planszowe. Przebiegały one w różnych układach. Parę stanowili raz ojciec i syn, którzy grali przeciwko terapeucie, innym razem terapeuta i chłopiec, którzy grali przeciwko ojcu, a jeszcze innym terapeuta i ojciec, którzy grali przeciwko dziecku. W czasie tej zabawy komunikacja była przede wszystkim zadaniowa, czyli skupiona na czynnościach. Chłopcu wydawano polecenia, zadawano mu pytania oraz próbowano uzgadniać niektóre zachowania. Terapeuta prowadził z ojcem bardziej swobodną rozmowę. Dziecko zaś wykonywało polecenia dorosłych, ale odpowiadało tylko na pytania rodzica. Udało się więc uzyskać komunikację słowną w obecności terapeuty.
Większe sukcesy odnotowano w przedszkolu, gdzie chłopiec zaczął stopniowo odzywać się do dzieci, początkowo do chłopców, później do dziewczynek. Odpowiadał także na pytania nauczycielek, ale sam pytań nie zadawał. Był nadal małomówny w przedszkolu, a rozmowny w domu. Ponieważ bez trudu wykonywał powierzone mu zadania dydaktyczne, uznano, że jego dojrzałość szkolna nie budzi zastrzeżeń. Poszedł do szkoły i nie wrócił już do terapeuty.

Komentarz

Mutyzm wybiórczy nie ujawniłby się, gdyby chłopiec nie został posłany do przedszkola. Wystarczyło, że mówił w domu. To, że nie odzywał się w nieznanym otoczeniu, uznano za przejaw nieśmiałości cechującej wiele dzieci. Skoro przebywanie w przedszkolu ujawniło mutyzm u dziecka, to powstaje zasadnicze pytanie: czy przyczyna milczenia znajduje się w dziecku, czy poza nim? Czynniki, które wywołały ten stan u chłopca, nie zostały całkowicie zidentyfikowane mimo przeprowadzonej analizy. W tej sytuacji terapeuta wysunął kilka hipotez, weryfikując je w czasie procesu terapeutycznego ukierunkowanego zarówno na rodzinę, jak i na przedszkole. Stosował różne metody oparte na pozornej akceptacji milczenia oraz komunikacji pośredniej. Ale nade wszystko eksperymentował, osiągając różne rezultaty. Spowodował, że nieśmiałość pozostała, ale mutyzm ustąpił. Nie wiadomo jednak, czy zaburzenie nie powróci.
Termin „mutyzm” ma dwa znaczenia. Pierwsze z nich oznacza po prostu brak mowy i w tym przypadku można mówić o niemocie. Niestety określenie to ma negatywną konotację i możne być uznane za obraźliwe. Drugie znaczenie wskazuje, że aparat wykonawczy mowy jest prawidłowo zbudowany i działa poprawnie, a mimo to brak komunikacji słownej, co wynika z niekorzystnej sytuacji psychospołecznej.

Tomasz Zaleski (2002) zalicza mutyzm do logoneuroz i wyjaśnia, że jest on zaprzestaniem mówienia, a zatem dotyczy jednostek wcześniej mówiących z prawidłową budową aparatu mowy i przy braku jakichkolwiek uszkodzeń ośrodkowego nerwowego. Wyklucza więc rozpoznanie mutyzmu organicznego, gdyż jest on z istoty psychogenny. Innego zdania jest Anna Herzyk (1992), która określa mutyzm jako brak lub ograniczenie ekspresji słownej przy zachowanej możliwości porozumiewania się oraz wyróżnia dwa jego rodzaje: organiczny i psychogenny. / Przedszkole Czuby Lublin

Pierwszy z wymienionych rodzajów mutyzmu jest następstwem uszkodzeń centralnego systemu nerwowego i towarzyszy takim zaburzeniom, jak:
> apraksja oralna, czyli trudności w dowolnych ruchach warg i języka uniemożliwiające dmuchanie, gwizdanie oraz zamazujące artykulację;
> mutyzm akinetyczny związany ze spowolnieniem wszelkiej aktywności ruchowej, także werbalnej;
> mutyzm hiperkinetyczny towarzyszący ogólnemu niepokojowi ruchowemu, wykonywaniu ruchów niecelowych, przymusowych i niekontrolowanych oraz zastępowaniu reakcji słownych krzykiem;
> mutyzm afatyczny oznaczający brak ekspresji słownej w głębokich postaciach afazji ruchowej, przy zachowaniu rozumienia.

Termin „mutyzm organiczny” budzi kontrowersje. Osoba z uszkodzonym mózgiem milczy, ponieważ nie może mówić. Próby słownego porozumiewania się wywołują negatywne reakcje zarówno u niej samej, jak i u osób z otoczenia. Zniechęcona, wybiera milczenie jako następstwo stresu komunikacyjnego.

Natalia Reuttowa (1971) uważa, że w przypadku uszkodzeń centralnych nie rozpoznajemy mutyzmu, lecz mówimy o objawach afatycznych. Rozpoznanie mutyzmu towarzyszącego schizofrenii lub autyzmowi budzi poważne wątpliwości. Uparte milczenie jako objaw wchodzi w skład innych psychotycznych cech charakterystycznych dla obrazu schorzenia, stanowiąc zupełnie inną jakość kliniczną.

Jednakże zdaniem Reuttowej (1971, s. 34) mutyzm może występować:
> w schizofrenii (w jej formie katatonicznej);
> w histerii - zazwyczaj po wypadkach wyzwalających objawy histeryczne;
> jako mutyzm tymogenny (afektywny) po wielkich wstrząsach uczuciowych, różniący się tym od mutyzmu histerycznego, że dotknięty nim osobnik nie zdradza żadnych innych objawów histerycznych;
> jako mutyzm ideogenny, wypływający z przekonania, że narząd głosowy jest chory i niezdolny do wydawania dźwięków;
> jako przejściowy mutyzm „nieśmiałych”;
> jako mutyzm „symulantów”, udających głuchych, co może ułatwić postawienie diagnozy;
> jako oznaka otępienia, rezultat zatrzymania wszelkich procesów myślowych;
> jako mutyzm woluntarny wywołany przez nadmierną ostrożność lub z obawy przed kompromitacją;
> jako mutyzm dziecięcy wynikający z różnych przyczyn, mniej lub bardziej zbliżonych do przyczyn wywołujących mutyzm człowieka dorosłego.

Niebudzący zastrzeżeń diagnostycznych mutyzm psychogenny polega na odmowie mówienia mimo posiadanych umiejętności językowych. Osoba potrafi mówić, ale nie chce. Przykładem takiej postawy są tak zwane „ciche dni” pojawiające się w wielu związkach, nawet w tych uważanych za udane. W znanym mi przypadku rodzice nie rozmawiali ze sobą przez dziesięć lat i w czasie tej „ciszy” spłodzili trójkę dzieci. Jak widać, do prokreacji nie jest konieczne porozumiewanie się słowne. Ponieważ rodzice nie rozmawiali ze sobą, to również się nie kłócili i dzięki temu małżeństwo uchodziło może nie za wzorowe, ale za udane. W przejmującym arcydziele filmowym Ingmara Bergmana Persona jego bohaterką jest aktorka, która nagle zamilkła na scenie i nie przemówiła mimo różnych prób nawiązania kontaktu słownego (próśb, gróźb, zwierzania się, wglądu). / Przedszkole Czuby Lublin

Cdn 😉